Jod jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka. Bierze udział w produkcji hormonów tarczycy: tyroksyny i trójjodotyroniny. Hormony te z kolei regulują metabolizm, wzrost, dojrzewanie, pracę układu nerwowego, mięśniowego oraz krążenia. Ponad 60% jodu obecnego w organizmie znajduje się w tarczycy. Pozostała ilość występuje głównie w jajnikach, kościach i krwi.
Zapotrzebowanie na jod waha się w zależności od wieku oraz stanu fizjologicznego i wynosi:
– dla noworodków i niemowląt do 6. miesiąca życia – 40 mikrogramów dziennie,
– dla niemowląt od 7.-12. miesiąca życia – 50 mikrogramów,
– dla dzieci od 1.-3. roku życia – 70 mikrogramów,
– 4.-6. r. ż. – 90 mikrogramów,
– 7.-9. r. ż. – 120 mikrogramów,
– 10.-15. r. ż. – 150 mikrogramów,
– 16.-18. r. ż. – 160 mikrogramów, tyle samo co dorośli.
Zwiększone zapotrzebowanie mają kobiety w ciąży (180 mikrogramów) i karmiące (200 mikrogramów), co sprawia, że są one najbardziej narażone na niedobory jodu w organizmie. Lekarzem, który zajmuje się chorobami tarczycy jest endokrynolog
Zbyt małe spożycie jodu pociąga za sobą bardzo poważne konsekwencje: wole endemiczne, niedoczynność tarczycy, opóźnienie rozwoju psychofizycznego, zaburzenia rozrodczości, kretynizm, zwiększoną śmiertelność wśród dzieci. W celu dostarczenia tego deficytowego składnika mineralnego w wielu krajach joduje się sól kuchenną, wzbogaca w jod gotowe produkty, stosuje preparaty zawierające jod, zwłaszcza w stosunku do osób najbardziej zagrożonych (przede wszystkim kobiet w ciąży), joduje paszę dla zwierząt.